Τον Μάιο, μιλάμε και διαβάζουμε για τις Διατροφικές Διαταραχές (Δ.Δ.)

"Η ουσία των διατροφικών διαταραχών είναι ο υπέρμετρος έλεγχος, η οδυνηρή τελειομανία και το επίμονο μίσος κατά του εαυτού μας. Δεν έχει να κάνει με το αν τρίβονται οι μηροί σου, με το πλάτος των γοφών σου, με το μέγεθος του πισινού σου ή το νούμερο που δείχνει η ζυγαριά", γράφει η Jenni Schaefer στο βιβλίο της Η Ζωή μου χωρίς τη Δ.Δ. (Εκδόσεις Κλειδάριθμος, Μετάφραση Χριστόδουλος Λιθαρής, σελ. 115).

Και πράγματι, οι άνθρωποι με διατροφικές διαταραχές προσπαθούν να ελέγξουν το βάρος τους με διάφορους τρόπους, τρόπους που σταδιακά επιβαρύνουν περαιτέρω τη σωματική και ψυχολογική τους υγεία: συχνά επιδίδονται σε ασιτία ή λιμοκτονία (ανορεξία) παρά το ότι δεν υφίσταται θέμα μείωσης της όρεξης για φαγητό. Παράλληλα με την αυστηρή νηστεία, κάποιος μπορεί να κάνει εντατική γυμναστική. Προκλητοί έμετοι, κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων τροφών με ίνες, ανορεξιογόνα φάρμακα, διουρητικά και καθαρτικά είναι επιπρόσθετοι τρόποι ελέγχου του βάρους του σώματος. Σε ενδιάμεσες περιόδους μπορεί να υπάρξουν υπερφαγικά επεισόδια (μεγάλη κατανάλωση ποσότητας τροφής μονοκοπανιάς) που επίσης ακολουθούν άλλες περιόδους αφαγίας. Μπορεί δηλαδή να υπάρξουν ήρεμες περίοδοι χωρίς νηστεία ή με εναλλαγή ασιτίας με βουλιμία και καταβρόχθιση μεγάλων ποσοτήτων φαγητού, οι οποίες διαμορφώνουν ένα “ανορεκτικοβουλιμικό συνεχές”. Ωστόσο το πιο επίμονο στοιχείο είναι οι μεγάλες περίοδοι χωρίς φαγητό με αποτέλεσμα την υποθρεψία και την απίσχνανση των ασθενών.

Η (συχνά παραληρητική) ιδέα πίσω από αυτές τις πρακτικές είναι το υποτιθέμενο βάρος: οι πάσχοντες δηλαδή πιστεύουν ότι είναι παχείς ενώ πάσχουν από φοβία για το σωματικό βάρος ή δυσμορφοφοβία. Υπάρχει περίπτωση να ανιχνευθούν καταθλιπτικά και ψυχαναγκαστικά συμπτώματα σε επίπεδο διαταραχής της προσωπικότητας ενός πάσχοντα που ξεκινούν από το κυνήγι της τελειοθηρίας.

Οι διατροφικές διαταραχές είναι επίμονες, δύσκολες στην αντιμετώπιση τους και γεμάτες από στερεότυπα για τα "πρέπει", τα "μη", την εμφάνιση και τον τρόπο ζωής του πάσχοντα. Γι' αυτό και η συγγραφέας του βιβλίου τις τοποθετεί σε επίπεδο αξιών ζωής ενώ γράφει ότι "θεραπεία σημαίνει ότι κάνω χώρο για να υπάρξει ο πραγματικός εαυτός μου" (σελ. 19).