Το μακρύ ταξίδι υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση

Αν κάποιοι δεν έχουν ακούσει ποτέ για τα γραφεία ταξιδίων που προσφέρουν παράνομες υπηρεσίες μεταφοράς γυναικών σε περιοχές εκτός της χώρας ή της πολιτείας τους προκειμένου αυτές να υποβληθούν σε άμβλωση, αν δεν έχουν διαβάσει μαρτυρίες γυναικών που- κόντρα στο στίγμα, με πενιχρά εισοδήματα και καμία κοινωνικοσυναισθηματική στήριξη από το περιβάλλον τους - χρειάστηκε να καταφύγουν μυστικά σε κλινικές προκειμένου να τερματίσουν μια εγκυμοσύνη, αν δεν έχουν με φρίκη πληροφορηθεί τους θανάτους λόγω επιπλοκών όσων γυναικών δεν πρόλαβαν να το κάνουν, τότε χρειάζεται όλοι μαζί να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας στο δημόσιο διάλογο σε σχέση με την αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ιστορία, όχι των αμβλώσεων αλλά της αδειοδότησης να πραγματοποιηθούν αυτές, στις χώρες που κάτι τέτοιο είτε θεωρείται εξολοκλήρου παράνομο, είτε αξιολογείται κατά περίπτωση με τη μέγιστη πιθανή αυστηρότητα, είναι επιφορτισμένη με απώλειες, οικογενειακά δράματα, οικονομική εξαθλίωση, περιθωριοποίηση των γυναικών και απανωτές φυλακίσεις όσων τις βοήθησαν να το πράξουν.

Με αφορμή την επανεξέταση του νόμου που περιορίζει τις αμβλώσεις στην πολιτεία του Μισισίπι και πιέζει υπέρ του κλεισίματος των διαθέσιμων σχετικών κλινικών, την υιοθέτηση αυστηρών διαδικασιών για μια τέτοια επέμβαση από άλλες πολιτείες αλλά και την πανδημία του Covid19 που μείωσε επικίνδυνα την έγκαιρη ιατρική φροντίδα τουλάχιστον για τις επαπειλούμενες εγκυμοσύνες ή εκτρώσεις, οι ζωές πολλών γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν εφιάλτης. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το δικαίωμα στην άμβλωση ή να αναρωτηθούμε πώς ακριβώς θα επιτύχουμε την ισότητα των φύλων σε ένα κόσμο που ολοένα και περισσότερο γνωμοδοτεί υπέρ των αυστηρών μέτρων στην άσκηση αυτού του δικαιώματος, αλλά εδώ δεν πρόκειται για άλλο ένα φιλοσοφικό ντιμπέιτ. Μιλάμε για άρνηση στην ιατρική φροντίδα από γιατρούς που φοβούνται ότι θα καταλήξουν απολογούμενοι σε δικαστήριο. Μιλάμε για δύσκολες εγκυμοσύνες για τον τερματισμό των οποίων οι γιατροί πρέπει να περιμένουν η έγκυος να χειροτερέψει σε κλινική εικόνα προτού αυτοί μπορέσουν να συνθέσουν ιατρική έκθεση που να τεκμηριώνει τους λόγους για τους οποίους η άμβλωση επιβάλλεται. Μιλάμε για θύματα βιασμών που συνεχίζουν να μη μπορούν να έχουν τον έλεγχο στο πώς θα διαχειριστούν το σώμα τους ή για τρομοκρατημένες έφηβες που θα πρέπει να διαλέξουν τον ανοιχτόμυαλο συγγενή που θα μπορούσε να αναζητήσει μαζί τους ιατρικές υπηρεσίες, σε άλλη περιοχή από αυτή που διαμένουν. Κυρίως όμως, μιλάμε για ένα καθεστώς το οποίο μπορούν να «εξυπηρετήσουν» μόνο γυναίκες προερχόμενες από ανώτερα οικονομικοκοινωνικά περιβάλλοντα, το οποίο ξεδιάντροπα αφαιρεί στα χαμηλά στρώματα και σε γυναίκες που ήδη διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας την επιλογή. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις από την αυστηροποίηση των κανόνων είναι ανυπολόγιστες ενώ τα λόκνταουν της πανδημίας έβαλαν τις γυναίκες σε μια επικίνδυνη διαδικασία αυτοδιαχείρισης κατά την οποία χάπια τερματισμού εγκυμοσύνης γίνονται παραγγελία από το ίντερνετ και φτάνουν στα σπίτια με το ταχυδρομείο.

Το 2021 υπήρξε μια δύσκολη χρονιά για το θέμα του τερματισμού της κύησης στις Ηνωμένες Πολιτείες, που βασανίζεται από φονταμενταλιστικά λόμπι υπέρ της δημιουργίας οικογένειας με οποιοδήποτε τίμημα. Αν στον επονομαζόμενο αγώνα Roe v. Wade επικρατήσει ο συντηρητισμός, αυτό θα σημάνει την αυτόματη ενεργοποίηση του σε αρκετές πολιτείες που έχουν ήδη μειωμένες δομές περιγεννητικής φροντίδας. Αυτό όμως επίσης θα σημάνει μια πολιτική κατάληψη στη δικαστική εξουσία με επακόλουθη συρρίκνωση των ελευθεριών για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Και είναι αδύνατο να δεχτούμε να κάνουμε βήματα προς τα πίσω, παραδίδοντας τα σώματα μας στο κράτος για να βγουν σε πλειστηριασμό.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, στις 30 Νοεμβρίου 2021.