Μύρισε χωριό...

"...πάντα θα υπάρχει κάποιος να μ' αγαπάει. Κι αν δεν υπάρχει κανένας, θα υπάρχει πάντα ο αέρας, η άμμος, το νερό, το φως..."

Κριστιάν Μπομπέν, Η ξέφρενη πορεία

Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: αυτοί που γεννήθηκαν σε κάποιο χωριό και είχαν από την αρχή την ευκαιρία να γευτούν την ελευθερία της υπαίθρου, το καθαρό φως, τη μαγεία των μεγάλων εκτάσεων. την υπεροχή της σιωπής. Και αυτοί που γνώρισαν κάποιο χωριό, επειδή κάποιος ή η ζωή τους το σύστησε. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο: πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν την εξοχή με το άλλοθι μιας καλύτερης ζωής, αλλά στην πραγματικότητα εννοούσαν "πιο λαμπερής" ζωής και κατέληξαν να κινούν τα νήματα μιας ζωής-καρικατούρας. 'Άλλοι επιστρέφουν - λέει - τώρα αναζητώντας το νόημα και τα χρήματα που τους λείπουν (πάλι) και επιδίδονται αβυσσαλέα σε καλλιέργειες με τις γνώσεις της διοίκησης επιχειρήσεων. Μου θυμίζουν μια ζεν παραβολή που πάει ως εξής: " 'Ο κήπος μου' είπε ο αφέντης και ο κηπουρός του χαμογέλασε".

Με άλλα λόγια ανεξάρτητα από το πώς οι άνθρωποι γνώρισαν ένα χωριό, οι περισσότεροι κατέληξαν να του γυρίσουν την πλάτη, λίγοι δε από αυτούς που επιστρέφουν στερούνται τα ιμπεριαλιστικά ένστικτα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των ομοϊδεατών του και γι'αυτό "επενδύουν" σε κακόγουστα συγκροτήματα που έχουν βαπτιστεί με το πολιτικά ορθό όνομα "αγροτουριστικά καταλύματα" και σε new age μπακάλικα χορτοφαγικής διατροφής.

Ωστόσο πιστεύω πώς τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, είμαστε καταδικασμένοι να τα (ξανά) ανακαλύπτουμε αργά κι αυτό αν είμαστε τυχεροί (ή έχουμε κάνει ψυχοθεραπεία για πολλά χρόνια που είναι σχεδόν συνώνυμο). Πράγματα που ήταν αυτονόητα στην παιδική μας ηλικία, όπως ο χρόνος, η ελευθερία, η ανεμελιά (τι είναι αυτό;), ο αυθορμητισμός, η εξερεύνηση, η γαλήνη και, τελικά, η βασίλισσα όλων: η αυτάρκεια, μας συστήνονται από την αρχή με την προϋπόθεση να έχουμε πιάσει πάτο. Όλα τα παραπάνω είναι - με μαγικό τρόπο - πιο προσιτά σε ένα χωριό. Δεν έχει σημασία ποιο χωριό, αρκεί να έχεις περάσει το σύνορο μιζέριας-και-επιβίωσης-γωνία που ξερνάνε τώρα τελευταία οι πρωτεύουσες. Αν δεν υπάρχει και διαδίκτυο, ακόμα καλύτερα.

Η σχέση μου με το χωριό είναι ένα μακρύ και βασανιστικό προξενιό, στις απαρχές του γεμάτο από εφηβική αμφισβήτηση. Μακρύ, γιατί κατασκευάζεται ψηλαφιστά, το ανακαλύπτω σταδιακά σπιθαμή προς σπιθαμή και βασανιστικό επειδή τώρα που είμαι έτοιμη να κάνω τις ερωτήσεις, λείπει από δίπλα μου ο ξεναγός που θα μπορούσε να μου τις απαντήσει. Ως πρώην επαναστατημένο νιάτο όμως, γνωρίζω καλά πλέον πώς λειτουργεί το "σύστημα": ακούς όταν πια τα λόγια σωπάσουν και βλέπεις καθαρότερα όταν οι άλλοι παύουν να σου δείχνουν (ή να σου υποδεικνύουν). Κι έτσι, πολλούς θανάτους και χρόνια μετά, μαθαίνω να εκτιμώ.

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να πεις ευχαριστώ...