Κάποτε γεννήθηκε ένα μωρό και του είπαν πως είναι αγοράκι.
Αυτό το παιδί είχε μια τραυματική παιδική και εφηβική ηλικία και γενικά δε χώραγε πουθενά. Αλλά επειδή έπρεπε να χωρέσει κάπου, αποφάσισαν πως θα χωρέσει στο κουτάκι «αγοράκι».
Όμως το κουτάκι «αγοράκι» που του φόρεσαν δεν ήταν το σωστό. Και όχι μόνο δεν ήταν το σωστό αλλά μέσα στο κουτάκι του, του έμαθαν τα χειρότερα: πως όλες οι γυναίκες εκτός από τη μάνα του θέλουν να το κοροϊδέψουν και να το ελέγξουν.
Το έμαθαν να υποτιμάει τις γυναίκες και να τις υποψιάζεται και να επιμένει σε σταθερές ιεραρχικές δομές στις οποίες οι άνδρες ήταν από πάνω. Το έμαθαν να υποτιμάει τις γυναίκες, με λίγα λόγια. Και όλοι γύρω του επιβράβευαν τις τοξικές συμπεριφορές. Ακόμα και οι γυναίκες. Και οι ομόκεντροι, επάλληλοι φαύλοι κύκλοι συνεχίζονταν. Από πατέρα σε γιο, από μάνα σε γιο, από ερωμένες σε εραστή. Και οι τοξικές συμπεριφορές που επιβραβεύονται αναπαράγονται.
Οχι δεν έφταιγαν οι άλλοι σε αυτό. Το ίδιο το παιδάκι έφταιγε. Στα 30 σου και στα 36 σου έχεις την ευθύνη του εαυτού σου. Στο τέλος της μέρας, η κοινωνία το είχε κρίνει ικανό να πάρει μόρφωση και να ενταχθεί στη πνευματική της ελίτ. Αλλά αυτή τη θέση δε τη χρησιμοποίησε για να την αλλάξει, απλά φρόντισε να αναπαράξει αυτό που του είπαν να είναι: κουτσαβάκι. Ήταν και από τον Πειραιά βλέπεις και έπρεπε να είναι βαρύμαγκας για να τιμά τα παντελόνια που φορούσε. Το «αγοράκι» αυτό όμως δεν ήταν αγοράκι αλλά επειδή το είχαν βάλει σε αυτό το κουτάκι, αισθανόταν πως έπρεπε να αποδεικνύει συνέχεια πως είναι, με αυξανόμενη μάλιστα ένταση. Και πλήγωνε και θύμωνε ανθρώπους. Κάπου αυτό όμως το παραμύθι ξεκίνησε να σπάει. Και κάπου κοντά στα 46 (πολύ αργά αλλά και ίσως πάλι νωρίς), το κουτάκι είχε σπάσει και το μωρό που του είχαν πει πως είναι αγοράκι και έπρεπε να γίνει κουτσαβάκι, τα άφησε πίσω όλα , και έγινε ο εαυτός του: γυναίκα και μάλιστα λεσβία.
Αυτή τη στιγμή, το κουτσαβάκι που έγινε λεσβία, μαθαίνει τι σημαίνει ισότητα, σχέση, θηλυκότητα, γυναικεία εμπειρία και φεμινισμός. Μαθαίνει. Δε θα σταματήσει ποτέ να μαθαίνει. Και βλέπει πως φεμινισμός και ισότητα για εκείνη, δεν είναι να χωρίζεις τις δουλειές στη μέση με τη σύντροφό σου, αλλά να νιώθεις πόσες δουλειές μπορεί να δώσει αυτή και πόσο εσύ και να αναλαμβάνετε να τις μοιράσετε έτσι ώστε να μένει χρόνος και πόροι και για τις δύο.
Μαθαίνει πως σχέση είναι να μάθεις να σέβεσαι το «τίποτα» ως απάντηση στο «τι έχεις;» γιατί εκείνη τη στιγμή που λέγεται, το τίποτα δε σημαίνει ιδιοτροπία ή κρύψιμο, αλλά προσπάθεια να διαφυλαχθεί η σχέση ή αδυναμία του να είσαι ευάλωτη και να συνδεθείς. Γιατί και η έκφραση του θυμού προϋποθέτει σύνδεση.
Μαθαίνει πως δε βοηθάς με το παιδί και πως δεν κάνεις babysitting, αλλά πως όταν ασχολείσαι με το παιδί σου, απλά εκπληρώνεις το ρόλο σου σαν γονιός που είναι ισότιμος με το ρόλο της συντρόφου σου. Και πως δε τη μαζεύεις από τη δουλειά της αλλά τη μεταφέρεις. Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους. Και οι γυναίκες δεν είναι αδέσποτα που τα μαζεύεις και εσύ δεν είσαι ταρίφας αλλά σύντροφος. Μαθαίνει πως πολλές φορές η λέξη φροντίδα μπορεί να σημαίνει απλά να της προσφέρεις χώρο να απλώσει τον εαυτό της. Και πως αντί να αντιδράς άσχημα στο θυμό της, πρέπει να μπορείς να τον ακούσεις. Και να νιώσεις τι υπάρχει πίσω από το φιτίλι που τον άναψε. Γιατί πια, ενώ δεν έχει θυμό η ίδια, ξέρει πολύ καλά πως έχει προκαλέσει θυμό στη σύντροφό της. Που πρέπει να ακουστεί και να εκφραστεί για να εκτονωθεί και να πάψει να δηλητηριάζει τη Σχέση .
Μαθαίνει πως σχέση είναι πως όταν ακούς «είχα μια άσχημη μέρα» πρέπει να μάθεις να δρας :να αφήσεις χώρο, να φέρεις κάποια μικροπράγματα φροντίδας, να σεβαστείς την πίεση και το στρες της. Και να της δώσεις χώρο να εκφραστεί. Μαθαίνει πως, αν είσαι γυναίκα, αν έχεις μικροατύχημα με έναν άλλον και ο άλλος είναι άντρας, είναι πιθανό να σου είναι επιθετικός και πιθανά επίσης θα πρέπει να φωνάξεις βοήθεια. Και πως δεν πρέπει να υποκύπτεις σε κάποιον που είναι επιθετικός. Απλά δεν πρέπει. Και πως αν δε μπορείς εσύ, πρέπει να καλέσεις την κοινότητα σου.
Μαθαίνει πως οι γυναικείες τουαλέτες είναι μικρότερες και έχουν λιγότερες θέσεις από τις αντρικές. Και γενικά πως ο κόσμος, αν μπορείς να κάνεις τις συγκρίσεις, φαίνεται να έχει φτιαχτεί για άντρες. Και πως αυτό πρέπει να αλλάξει στη βάση του. Μαθαίνει πως φεμινισμός είναι να θυμάσαι πως ένα φιλί, μπορεί να σημαίνει πως θα πρέπει να ξαναβάλει το κραγιόν της, οπότε εσύ πρέπει να μάθεις καταρχάς να ρωτάς αν θέλει να τη φιλήσεις και πως αν θέλει, πρέπει να μάθεις να φιλάς χωρίς να της το χαλάς. Πια, φοράει και αυτή κραγιόν και ξέρει. Έτσι μαθαίνει για τη συναίνεση: σε όλα. Στην αγκαλιά, το φιλί, στον ύπνο μαζί. Μόνο έτσι αξίζουν αυτά. Γιατί η αυτεξουσιότητα του σώματος, του χρόνου, της εμφάνισης είναι πολύτιμα πράγματα. Για αυτά παλεύει κάθε μέρα η ίδια άλλωστε.
Και μαθαίνει να ακούει και να συνδέεται. Και πως δεν πρέπει όλα να έχουν σεξουαλικό subtext. Και πως ένα γυναικείο σώμα θέλει το χρόνο του και το χώρο του για να ξεδιπλωθεί . Και πως ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα χάδι είναι αυτό καταρχάς :κάτι τρυφερό, αναζωογονητικό, κάτι όμορφο, όχι απαραίτητα κάτι σεξουαλικό. Μαθαίνει πως τις γυναίκες τις συνδέουν οι ιστορίες και οι αφηγήσεις και οι κοινές εμπειρίες σε μια κοινωνία η οποία μπορεί να γίνει απειλητική ακριβώς γιατί δε φτιάχτηκε για γυναίκες από γυναίκες.
Σκέφτεται (αυτό και αν κάνει) πως ο ρόλος της γυναίκας δε σταματάει στο επίπεδο της φροντίδας, αλλά επεκτείνεται στο ρόλο της διαμόρφωσης της κοινότητας, της μεταφοράς της γνώσης και της εμπειρίας, στην ηγεσία.
Μα πάνω από όλα μαθαίνει να αφήνει η ίδια τον εαυτό της ελεύθερο. Γιατί το να μπορείς να είσαι αυτή που είσαι, σε όλο το μεγαλείο σου, απέναντι σε εχθρικές κοινωνικές συνθήκες και να φτιάχνεις κοινότητες και σχέσεις, αντί να πέφτεις στο λάκκο της σκληρότητας, είναι φεμινισμός. Και τώρα πια συνειδητοποιεί πως είναι κρίσιμο να αφήνει χώρο στις νεότερες γυναίκες να βουτάνε στην εμπειρία της πρωτοβουλίας. Σαν άντρας ζητούσε να είναι μπροστά. Σαν γυναίκα μαθαίνει να δίνει ευκαιρίες για να προχωρήσουν άλλοι που είναι πίσω. Γιατί δε χρειάζεται πια να αποδείξει τίποτα. Είναι. Μαθαίνει πως φεμινισμός δεν είναι να είσαι σαν τους άντρες που θέλουν να σε καταπιέσουν, σαν τους μοναχικούς λύκους που σου λένε πως πρέπει να είσαι και να ακολουθείς τις ιεραρχίες. Φεμινισμός είναι να είσαι ο εαυτός σου και να κερδίζεις το χώρο σου, χωρίς να αλλάζεις τη φύση σου. Οι άντρες φτιάχνουν αφεντικά και ιεραρχίες, οι γυναίκες διαμορφώνουν κοινότητες, ηγέτιδες και σχέσεις.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια φανταστική ιστορία. Αλλά είναι η αλήθεια Της. Και όπως κάθε αλήθεια, έχει πόνο, βοηθάει στην ανάπτυξη και στο τέλος διασφαλίζει πληρότητα και γαλήνη. Χριστίνα. Άνθρωπος από την αρχή ξανά. Γυναίκα, με το δικό της τρόπο. Με προσπάθεια για μηδενισμένο παρελθόν, αλλά πολύ μέλλον.
Comments