Ζώντας με τον εχθρό μου

Υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που θα σου πουν ότι δεν έχουν ανάγκη να επισκεφτούν ψυχολόγο επειδή δεν συμβαίνει τίποτα ψυχολογικά αρνητικό στη ζωή τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα παραπονεθούν για μυοσκελετικά θέματα, κεφαλαλγίες, κρίσεις άγχους ή χρόνιο πόνο και που θα προσπαθήσουν να τα αντιμετωπίσουν εξολοκλήρου φαρμακευτικά, εκεί που υπάρχει βάσιμη υποψία ότι αυτά αποτελούν συμπτώματα μιας μεγαλύτερης εικόνας που εδράζεται στο στρες. Η καθημερινή πίεση και η αγωνία σε διάφορα πεδία της ζωής μας, μεταφράζονται εσωτερικά σε προβλήματα στα όργανα του σώματος και σε ένα ντόμινο παθήσεων που διεκδικούν μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην υγεία. Έχει διαπιστωθεί ότι οι άνθρωποι που αναζητούν ανακούφιση από τα ορατά συμπτώματα ενός τραυματισμού, αυτοί που φοβούνται τον πόνο αλλά αδυνατούν να εστιάσουν στην πρόληψη, αυτοί που βλέπουν τον εαυτό τους να βασανίζεται από κατοπινές κακουχίες αλλά μένουν πολύ καιρό χωρίς ολιστική λύση, αυτοί έχουν χειρότερη ανταπόκριση στην ολοκληρωμένη, οριστική θεραπεία σε σχέση με όσους φτιάχνουν πρόγραμμα έγκαιρης παρέμβασης και το προσαρμόζουν μακροπρόθεσμα στη ρουτίνα τους. Που χωράει η ψυχολόγος σε ένα τέτοιο πρόγραμμα: μα φυσικά στο ότι είναι αδύνατο να κατανοήσει κάποιος τη γέννηση και της κατασκευή μιας πάθησης χωρίς αναφορές και ανάλυση του τρόπου με τον οποίο έχει επηρεαστεί η ζωή μας από τα γεγονότα, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τον επαγγελματικό μας βίο, τις συνήθειες και τον τρόπο διαβίωσης που έχουμε μέχρι τη στιγμή που χτυπάει το καμπανάκι του κατεπείγοντος. Με άλλα λόγια, η ψυχοθεραπεία έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα, ενώ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της βαθύτερης κατανόησης του οργανισμού που πονά και ταλαιπωρείται. Για αυτό και, στις μέρες μας, δεν απουσιάζει από καμία έγκυρη πρόταση προγράμματος και στοχοθέτησης για την υγεία.

Το χρόνιο στρες, το σφίξιμο στα δόντια, η αναβολή μιας γερής ματιάς σε αυτά που μας βασανίζουν για μια επόμενη ημέρα που καταφθάνει ως άδεια εξαιτίας ασθένειας, η αντίληψη ότι όσο στεκόμαστε ακόμα στα πόδια μας είμαστε καλά ενώ εσωτερικά μάς κατατρώει η αγωνία, όλα τα παραπάνω είναι ένας αόρατος εχθρός με τον οποίο έχουμε μάθει να συμβιώνουμε. Κι ακόμα, συμπτώματα όπως η κόπωση, ο θυμός, η αδιαφορία για την εργασία, η αναβλητικότητα, η έλλειψη διάθεσης για δραστηριότητα, όλα αποτελούν κόκκινο πανί ενός οργανισμού που ενδεχομένως να έχει υποστεί υπερκόπωση, πρωτίστως από την προσπάθεια να κοντρολάρει τα επίπεδα εσωτερικής ανησυχίας και φόβου του. Αυτά είναι υλικό για την ψυχολόγο. Αυτά είναι τα σημαντικά, αυτά είναι το προστάδιο όλων των κατοπινών καταστάσεων που αυτά θα επηρεάσουν αρνητικά ή/και θα καταστρέψουν. Πόσα χρόνια ζούμε με τον εχθρό;

Η επίσκεψη στον ψυχολόγο έρχεται τελευταία στη λίστα των προτεραιοτήτων των ανθρώπων που στρουθοκαμηλίζουν αναφορικά με την υγεία τους. Στο παρελθόν, δεν σχεδιάζαμε πρόγραμμα ίασης που συμπεριελάμβανε τη σχέση μας με τον εσωτερικό μας εαυτό, τη διατροφή (συχνά, μια προέκταση των συναισθημάτων που έχουμε συνηθίσει να “καταπίνουμε”) και τη συσχέτιση πόνου-ψυχκής φόρτισης. Σήμερα, η συνθεώρηση της υγείας με μακροχρόνιο ορίζοντα, είναι μια αυξανόμενη τάση στο χώρο της πρόληψης και της έγκυρης αντιμετώπισης των προβλημάτων του οργανισμού, μια αναγκαιότητα. Ο κακοποιητικός εισβολέας που ονομάζεται στρες, πρέπει να ηττηθεί στην αφετηρία της διαδρομής προς το χτίσιμο μιας ζωής με ποιότητα.