Ζωγραφίζοντας πολύχρωμες καρδιές

Όταν ήμασταν μικροί ζωγραφίζαμε με όλα τα χρώματα καρδιές όπου βρίσκαμε: σε βιβλία, σε τετράδια, σε θρανία, σε post-it, σε σημειωματάρια και ημερολόγια. Ήταν ένας τρόπος κάπως αθώος, παιδικός να εκφράσουμε την αγάπη μας για τους άλλους, να νιώσουμε και να δείξουμε στους αγαπημένους άλλους ότι συνδεόμαστε μαζί τους, ότι έχουμε κάποια σχέση, κάποιο συσχετισμό με τους άλλους ανθρώπους. Τους γονείς, τους φίλους, τα αδέρφια μας, όποιον πιστεύαμε ότι, χαρίζοντας του μία χρωματιστή καρδούλα, είχε μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Και κάπως έτσι χτίζαμε μαζί τους μια βαθιά, ειλικρινή σχέση.

Η αγάπη μας ήταν πολύχρωμη όπως οι ξυλομπογιές και οι μαρκαδόροι μας. Δεν είχε ταυτότητα, δεν είχε διακρίσεις, δεν είχε κακή πρόθεση, δεν είχε σκοπιμότητες. Είχε μόνο καρδιές και χρώμα. Είχε μόνο πλατιά παιδικά χαμόγελα, είχε μόνο ελπίδα, είχε μόνο όνειρα αν θες. Είχε και εφόδια και βάσεις για να χτίσουμε ανθρώπινες σχέσεις αργότερα, ως ενήλικες, στις οποίες βάλαμε το δικό μας επιθετικό προσδιορισμό. Ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές, μητρικές, πατρικές. Σχέσεις στις οποίες τοποθετήσαμε, κάπως, τις δικές μας ταμπέλες από το πρίσμα του ενήλικα, του “μεγάλου¨ που ξαφνικά έχασε αυτήν την παιδική αθωότητα και σταμάτησε κάπως όχι μόνο να “ζωγραφίζει πολύχρωμες καρδούλες” αλλά πολλές φορές σταμάτησε, σταματήσαμε να συνδεόμαστε με άλλους ανθρώπους. Και οι λέξεις δεν όρισαν μόνο τις κατηγορίες των σχέσεων μας αλλά έγιναν και επιθετικές. Σταματήσαμε να έχουμε βαθιές, ειλικρινείς σχέσεις. Τα “παιδικά χαμόγελα” αντικαταστάθηκαν από ψεύτικα υποκριτικά χαμόγελα και τα πολλά χρώματα της καρδιάς μας έγιναν ταμπέλες, μίσος, απαξίωση, ανειλικρίνεια, ασέβεια και πλέον έχουν μόνο άσπρο ή μαύρο χρώμα ή και γκρι. Όχι πολλά χρώματα όμως, όχι πολύ φως όμως.

Σίγουρα ξεχάσαμε εκείνο το όμορφο τραγούδι που έλεγε “παίρνω φως από τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη και μου λες πως σ’ αρέσει” και τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, πλέον όχι μόνο δεν ζωγραφίζουμε 2 καρδιές και έναν ήλιο στη μέση αλλά ξεχάσαμε πώς ήταν εκείνος ο πολύχρωμος κόσμος μας, γεμάτος καρδιές, φως, χαρά και ξεγνοιασιά.

Οι ειλικρινείς, βαθιές και ουσιώδεις σχέσεις ίσως και να έμειναν εκεί σε αυτό το παιδικό πρίσμα. Σίγουρα όμως οι σχέσεις είναι απαραίτητο να έχουν θετικά συναισθήματα, να είναι η αγάπη κυρίαρχη προς τον εαυτό μας, προς όλους όχι μόνο προς τα πρόσωπα που αγαπάμε ή γνωρίζουμε αλλά προς όλους, προς τους συνανθρώπους μας, προς τη φύση, προς τα ζώα, προς τον πλανήτη. Οι σχέσεις πρέπει να ενέχουν σεβασμό, ειλικρίνεια και ήθος και ποιότητα. Αλλά και φως και χρώμα και χαρά,πολλή χαρά.

Για αυτό φέρε ξανά στη ζωή σου εκείνο το παιδί που ζωγράφιζε πολύχρωμες καρδιές και ο κόσμος του είχε μόνο παιχνίδι, όνειρα,φαντασία και αγάπη.

* Η Χριστίνα Κοντοπούλου έχει σπουδάσει στο τμήμα Μάρκετινγκ & Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Τα τελευταία επτά χρόνια εξειδικεύεται στο Digital Marketing και τα social media. 'Ενα μέρος της δουλειάς της για τον καφέ, μπορείτε να βρείτε εδώ. Η Χριστίνα Κοντοπούλου είναι εθελόντρια content creator στην The Healing Tree community for Mental Health. Επικοινωνήστε με την Χριστίνα στο LinkedIn, εδώ