Α όπως Άγχος

Έναρξη του σχολικού έτους. Το «άνοιγμα» των σχολείων. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα της αρχής σε μια πρώτη ή μεγαλύτερη βαθμίδα σπουδών, με τους παλιούς ή με νέους συμμαθητές. Ο φόβος και ο ενθουσιασμός για το καινούριο, μαζί με όλα αυτά που έχεις να διηγηθείς από τις καλοκαιρινές διακοπές. Το πρώτο κουδούνι μετά από καιρό. Η σχολική αυλή που αντηχεί γέλια. Η παιδική ηλικία. Η ανεμελιά αλλά και η επιφυλακτικότητα απέναντι στο δάσκαλο, τον φίλο και μαζί τον κόουτς, την «εξουσία». Τότε και τώρα. Τι έχει αλλάξει; Με όλη την πρόοδο στην τεχνολογία και τις ιδέες, με όλα τα συνθήματα περί προσωπικής ελευθερίας, με την προσωπικότητα στο μικροσκόπιο υπό ανάλυση, την κατάρρευση της κοινωνίας της αφθονίας, τον πόνο και τις φυσικές καταστροφές, μετά από όλον αυτό τον αγώνα που κάνει η νέα γενιά των γονέων προκειμένου να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά της, μετά την πανδημία στην οποία παρά λίγο να χάσουμε τους εαυτούς μας, τι έχουμε απολέσει και τι κερδίσει; Τι μας έχει απομείνει;

Επειδή – μετά τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου όπου όλα ακόμα θυμίζουν καλοκαιρινή ραστώνη - πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτό τον ξαφνικό αγώνα για τα μαθήματα στα οποία σχεδόν «σύρεται» ο μικρός μαθητής προκειμένου να μη «μείνει πίσω» στην κούρσα με άλλα παιδιά; Αυτή τη μανία να γεμίσει το παιδί τις ώρες του με δραστηριότητες, να φτιάξει σφιχτό πρόγραμμα που θα το κρατά απασχολημένο ολόκληρα εικοσιτετράωρα. Πώς ονομάζεται αυτός ο καταναγκασμός που δεν αφήνει χρόνο και τα περιθώρια στα παιδιά να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να ανακαλύψουν τα βαθύτερα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις τους, να ανακαλύψουν τη φιλία και τις υγιείς συγκρούσεις, να πειραματιστούν για να καλλιεργήσουν τη δική τους ταυτότητα; Με ποιον τρόπο θα μπορέσουν αυτοί οι μελλοντικοί ενήλικες να έχουν δικές τους επιθυμίες, αντί για επιθυμίες «δανεικές», βασισμένες στις αξιώσεις της οικογένειας και τις προσδοκίες του ευρύτερου περιβάλλοντος τους; Στο κυνήγι για τη σχολική καταξίωση - η οποία δεν οδηγεί αναγκαστικά σε μελλοντικά εύσημα - το παιδί θυσιάζει πολλά πράγματα με πρώτα και καλύτερα την παιδικότητα του, το παιγνίδι, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την ψυχαγωγία του, την υπομονή του, πράγματα δηλαδή που χρειάζονται χρόνο για να θεμελιωθούν. Η όποια επιτυχία ή η αποτυχία τότε, γίνεται και ο καθρέπτης της προσωπικής αξίας του παιδιού, αφού δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το οποίο το παιδί να αντλήσει ικανοποίηση. Και η πανδημία όλου του προηγούμενου καιρού, με τις στερήσεις και τους αυστηρούς κανόνες, τα μέτρα και την αποστείρωση, αφήνει πίσω της ακόμα μεγαλύτερη απώλεια, σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό που χρειάζεται είναι να αντισταθμίσουμε τον χαμένο χρόνο με επανανοηματοδότηση, το τρέξιμο και την υπεραπασχόληση με μικρές, εφικτές πράξεις αγάπης προς τον εαυτό και την συνολική μας υγεία. Οι χαμηλοί τόνοι θα δώσουν καινούριο ρυθμό στην καθημερινότητα, περισσότερο προσιτό στην εσωτερική ανάγκη για γαλήνη και κατανόηση του κόσμου γύρω μας. Ας βγάλουμε από το λεξιλόγιο μας την αλφαβήτα της ασθένειας και ας εστιάσουμε σε αυτά που μπορούμε να βελτιώσουμε. Και τα παιδιά, θα μάθουν από το δικό μας παράδειγμα της φροντίδας του ενός για τον άλλο.