Αντιμέτωπη με τις σειρήνες της ψυχής μου…

Είσαι πάλι εδώ, μπροστά μου και με το τραγούδι σου σταμάτησες το καράβι μου. Σε κοιτάω και είσαι τόσο πανομοιότυπα γνώριμη. Εσύ, που με την αγγελική μορφή και το θεσπέσιο άσμα σου μπορείς να σταματήσεις τη ροή του χρόνου και να με γυρίσεις πίσω στο παρελθόν. Τότε που αγωνιούσα να κλείνω τα αυτιά μου στις φωνές και τα λόγια σου. Που ένιωθα απίστευτη μοναξιά και απεγνωσμένα έψαχνα να βρω την ισορροπία στην εσωτερική ζυγαριά της ψυχής μου.

Νόμιζα ότι σε είχα θάψει βαθιά μέσα μου και δε θα σε ένιωθα ξανά. Όμως ξύπνησαν όλα. Θυμήθηκα τις κρύες νύκτες του χειμώνα και τους παγετούς της ψυχής μου. Και εγώ μόνη, να παλεύω μέσα στις λάσπες και στη βροχή να ξεκολλήσω την άμαξα της ζωής μου που πεισματικά ήταν ακινητοποιημένη γύρω σου. Ήμουν χωρίς παπούτσια, χωρίς εφόδια και προσπαθούσα να πιαστώ από οπουδήποτε θα μου άνοιγε το δρόμο. Ο φόβος ήταν ο μόνιμος σύντροφος μου.

Περνούσαν ελάχιστα τρένα από τον διπλανό σκουριασμένο σιδηροδρομικό σταθμό. Κανένα όμως δεν μου ταίριαζε. Δεν ήθελα απλά την περιπλάνηση αλλά ήθελα να επιλέξω το τρένο που θα με ταξίδευε με ασφάλεια. Εκείνο που θα έκανε την ψυχή μου να σκιρτήσει και μόνο που θα άκουγε το σφύριγμα του. Όλοι μιλούσαν για μια αλαφροΐσκιωτη, μια ονειροπόλα που θα έκανε και εκείνη ανακωχή με το πεπρωμένο της και θα το ακολουθούσε. Ο δρόμος δεν είχε πολλές διακλαδώσεις, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη όπως και ο τερματικός σταθμός.

Όμως στη ζωή μας μπορούν να έρθουν οι μεγάλες ανατροπές. Τη ροή του ποταμού που κυλάει δεν μπορούμε να την ανατρέψουμε. Έχουμε όμως την επιλογή να μπούμε στο ποτάμι και να κολυμπήσουμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος διαφυγής από την όχθη. Και εκεί πλέον έρχεται η ώρα που δίνεις στον εαυτό σου την μεγάλη υπόσχεση. Κάνεις ένα δικό σου συμβόλαιο μαζί του.

Είναι η ώρα που αρχίζεις να ξετυλίγεις το κουβάρι σου και να ανοίγεις κάθε κύτταρο του κορμιού και της ψυχή σου και ετοιμάζεσαι για το μεγάλο άλμα. Ένα άλμα που για τον καθένα είναι ξεχωριστό γιατί διαφέρει στο ύψος των εμποδίων που πρέπει να υπερπηδήσει. Το σημαντικό δεν είναι να κάνεις άλματα άνευ ουσίας και περιεχομένου αλλά να καταφέρεις να ανοίξεις την ψυχή σου. Να πάρεις το μικρό σου κερί και με το μίτο της Αριάδνης να βρεις τα σκοτεινά σου σημεία. Να τα φωτίσεις και να υπερπηδήσεις τα δικά σου εμπόδια. Να ανοίξεις παράθυρα και πόρτες. Να φτιάξεις βεράντες και κήπους, να δώσεις νόημα και πνοή σε κάθε τι που θα μπορεί να αγγίξει τις αισθήσεις σου.

Δεν έχω υπερπηδήσει όλα μου τα εμπόδια. Ακόμα κάποιοι φράκτες υπάρχουν στο περιβόλι της καρδιάς μου. Το σημαντικό όμως είναι ότι τους βλέπω. Έχω επίγνωση των αδυναμιών μου και αυτό από μόνο του μέρα με τη μέρα τις κάνει να υποχωρούν σιγά – σιγά. Ίσως και να μην χρειάζεται πια να τις πολεμάω με τους γνωστούς τρόπους. Μπορεί να βρω και καινούργια όπλα, λιγότερο καταστροφικά αλλά πιο ανθεκτικά. Όταν κάποιος ξέρει τον δρόμο δεν ανησυχεί. Μπορεί να πέσει σε βάλτους ή να βουτηχτεί στις λάσπες αλλά πάντα ξέρει που να επιστρέφει.

Και εσύ αγαπημένη μου σειρήνα, σήμερα μου έδειξες πόσο άδικα ανησύχησα. Με έκανες να έρθω σε επαφή με την πηγή μου. Εκείνη που μου δίνει το νερό και κάνεις τις ρίζες μου να μπαίνουν βαθιά στη γη και να με ισχυροποιούν ακόμα περισσότερο.

Το κείμενο αναρτήθηκε στην Εναλλακτική Δράση http://enallaktikidrasi.com/2016/06/antimetopi-seirines-psyxis-mou/#ixzz4D4XNUA4p