Η Γυναίκα που Έρχεται*

Γεια σου, με λένε Χριστίνα

 

Είμαι ένα από αυτά τα πλάσματα που δεν έχεις γνωρίσει πολλά και που επίσης σε έμαθαν να μισοφοβάσαι,να μισοκοροϊδεύεις, να μισοαμφισβητείς και ίσως να μισοσιχαίνεσαι και τα οποία λέγονται τρανς γυναίκες. Θα σου πω όμως για εμένα μπας και αλλάξεις την εικόνα σου. Θα σου πω για εμένα μπας και με δεις. Γιατί η ορατότητα είναι Ζωή.

Ναι είμαι γυναίκα. Κάθε μέρα αποκαλύπτω στον εαυτό μου το βάρος αυτής της φράσης όλο και περισσότερο. Κάθε μέρα γίνομαι όλο και λιγότερο διάφανη, όλο και περισσότερο σίγουρη, όλο και περισσότερο δυνατή.

Κάθε μέρα το πρωί, καλούμαι να αποφασίσω αν θα πάω κόντρα στο σώμα μου, αν θα έχω παρενέργειες και αν θα αυξήσω τα ρίσκα για την υγεία μου από τα φάρμακα μου, αν θα επιλέξω την ύπαρξη μου. Κάθε μέρα, εδώ και αρκετούς μήνες κάνω την ίδια επιλογή: Ναι. Σίγουρα ναι.

Κάθε μέρα, σαν και εσένα ακριβώς, κοιτιέμαι στο καθρέπτη και δε μου αρέσω, βάφομαι και κάποιες μέρες είμαι χάλια, έχω κακές hair days και δεν έχω τι να βάλω (κάθε μέρα δεν έχω τι να βάλω ). Κάθε μέρα μισώ τη φωνή μου και μέρη από το σώμα μου. Αλλά είναι οκ και αυτό.

Έχω βαφτεί/ξεβαφτεί στο αυτοκίνητο μου για να μη με δουν επισκέπτες που δε ξέρουν, έχω βαφτεί σε θαλαμίσκο σε αντρικές τουαλέτες με το κινητό για καθρέπτη (μυρίζουν άσχημα οι ανδρικές τουαλέτες), έχω παλέψει για να έχω πρόσβαση στο άδυτο που λέγεται γυναικείες τουαλέτες στη δουλειά μου και κάποιες φορές φοβάμαι ακόμα και να πλησιάσω.

Σαν και εσένα, έχω οικογένεια και καριέρα. Σαν και εσένα με κοιτάνε στο δρόμο(για άλλους λόγους βέβαια) και μου έχουν σφυρίξει από μηχανάκι. Σαν και εσένα, έχω αφήσει αξύριστο πόδι γιατί ήμουν πολύ εξαντλημένη το βράδυ από την καθημερινότητα. Σαν και εσένα, επειδή σιγά σιγά χάνω και κάποια μυϊκή μάζα,  έχω φοβηθεί κάποιο βράδυ. Σαν και εσένα, αυτό το μικρό στήθος - που έχω αποκτήσει από την ορμονοθεραπεία - με πονάει, με ενοχλεί, αλλά και το λατρεύω. Σαν κι εσένα, έχω πιάσει αντρικά βλέμματα να το κοιτάνε. Και σαν και εσένα έχω νιώσει πολύ πολύ άσχημα με κάποια βλέμματα.

Διεκδικώ να ζήσω και να υπάρξω ανενόχλητη. Τίποτα παραπάνω. Πέρασα πολλά χρόνια όπου δεν μπορούσα καν να παραδεχτώ στον εαυτό μου ποια είμαι. Έφτασα στο όριο και απλά κάποια μέρα είπα «ως εδώ». Πήρα βαθιά ανάσα, τρόμαξα από τα ρίσκα που θα έπαιρνα σε όλους τους τομείς της ζωής μου, τα ζύγισα και ξεκίνησα την ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.

"Ξεκίνησα" : είναι μια μεγάλη κουβέντα αυτή. Ακούγεται απλό, αλλά έχει μέσα του πολύ αγώνα . Και με τον  αγώνα αυτό, απλά ζητάω να υπάρξω στην καλύτερη δυνατή και πιο ελεύθερη έκδοση μου και να καλύψω τα χαμένα χρόνια μου (και είναι πολλά αυτά, πάρα πολλά).

Και κάτι βασικό: ούτε να κατακτήσω τον κόσμο σου θέλω ούτε να σου αφαιρέσω κάτι. Δεν είμαι ψυχικά ασθενής ή διαταραγμένη όπως σου λένε, ούτε «ανώμαλη». Για να χαριτολογήσω, μπορώ να σου επιδείξω χαρτιά ειδικών οι οποίοι βεβαιώνουν πως έχω σώας τα φρένας και πως είμαι ικανή να πάρω μια τέτοια σοβαρή απόφαση για εμένα. Και ναι, ξέρω το κόστος για όλο αυτό - το πληρώνω. Το πληρώνω βλέποντας τα γεμάτα έκπληξη και απορία βλέμματα συνεργατών και φίλων όταν έχουν να με συναντήσουν καιρό, βλέποντας τα χασκόγελα στο μετρό της Αθήνας (στα οποία απαντούσα χαμογελώντας), το πληρώνω με τη προσωπική μου πίεση και προσπάθεια να είμαι πέντε φορές καλύτερη στη δουλειά μου για να καλύψω την εσωτερική αίσθηση που έχω πως η εμφάνιση μου είναι ατσούμπαλη και σοκάρει. Και το πληρώνω με νυχτερινές εφιδρώσεις και συμπτώματα εμμηνόπαυσης όταν είμαι αρρύθμιστη ορμονικά. Το πληρώνω με συνεχή ανασφάλεια και πόνο καθώς ξετυλίγω στη θεραπεία μια ζωή στην οποία συμμετείχα ως θεατής και στην οποία πληγωνόμουν συνέχεια.  Το πληρώνω ακούγοντας περιστασιακά ένα όνομα το οποίο το μισώ γιατί είναι το όνομα του δεσμοφύλακα και βασανιστή όχι μόνο εμένα αλλά και των ανθρώπων που αγαπώ. Το πληρώνω όλο αυτό λοιπόν κάθε μέρα.

Αλλά η Ύπαρξη μου, η Ζωή, η Ελευθερία αξίζουν κάθε κόστος, κάθε παρενέργεια,

κάθε ταπείνωση αν θες, κάθε δυσκολία.

Από γυναίκα προς γυναίκα: η απελευθέρωση θα έρθει μέσα από την αλληλεγγύη

Και ναι, μαθαίνω. Μαθαίνω να βγαίνω ραντεβού με τον εαυτό μου, μαθαίνω να ψωνίζω ,να βάφομαι, να κοινωνικοποιούμαι. Μαθαίνω να είμαι κάτι περισσότερο από τη βιοχημεία μου και την θέση που μου ορίστηκε από τη γέννηση μου. Μαθαίνω να ξεφορτώνομαι το ανδρικό προνόμιο και τις συνήθειες εκείνου που με καταπίεζε. Μαθαίνω να διεκδικώ μια θέση στον ήλιο, να διεκδικώ τη σχέση μου και τα συναισθήματα μου. Μαθαίνω να υπάρχω. Από την αρχή. Άνθρωπος αληθινός αυτή τη φορά, ολόκληρος. Γυναίκα.  Από το μηδέν. Φτιαγμένη από εμένα, με την βοήθεια όσων με στηρίζουν.

(Και επειδή πολλοί τα μπερδεύουν από έλλειψη ενημέρωσης, ας το ξεκαθαρίσουμε): Ναι είμαι Γυναίκα. Τρανς γυναίκα. Αλλά δεν είμαι μόνο Γυναίκα είμαι και Λεσβία. Το ποια είμαι ως προς το φύλο μου, είναι διαφορετικό από το με ποιο φύλο θέλω να έχω ερωτικές σχέσεις (τη σεξουαλική μου ταυτότητα). Σχέση έχω. Και ναι είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί Της, αθεράπευτα δική Της. Αποκαλύφθηκε όλο αυτό και επεκτάθηκε όταν απελευθερώθηκα συναισθηματικά από τις ορμόνες, τη θεραπεία, την καθημερινή μάχη. Μεγάλωσε, ομόρφυνε, μεγεθύνθηκε. Τώρα πια Την  καταλαβαίνω καλύτερα, νιώθω αυθεντικότερα και βαθύτερα για Αυτήν,  αισθάνομαι εντονότερα, δίνομαι και δένομαι περισσότερο . Κάνω και λάθη . Πολλά λάθη και πρέπει να γιατρέψω και τα τραύματα του παρελθόντος που της προκάλεσε αυτός. Κουβαλάω βλέπεις τις ευθύνες του αλλά όχι τις πράξεις του για κληρονομιά. Και πρέπει να ανασυστήσω το συμβόλαιο που έσπασε όταν της μίλησα για εμένα. Κάνουμε τη δουλειά που απαιτείται ως προς αυτό. Από την αρχή.

Όπως είπαμε: όλα από την αρχή. Άνθρωπος από την αρχή. Από το μηδέν και φτιαγμένη από εμένα. Κομμάτι - κομμάτι, συναίσθημα - συναίσθημα, αίσθηση - αίσθηση, τραγούδι - τραγούδι, αν θες και ταπείνωση - ταπείνωση. Ναι θέλει κουράγιο όλο αυτό. Ναι θέλει δύναμη. Αλλά δεν είναι ζήτημα θάρρους όπως λέω: είναι απλά ζήτημα επιβίωσης.

Με λένε Χριστίνα και υπάρχω. Υπάρχω δίπλα σου. Θα συνεχίσω να υπάρχω. Γιατί η ζωή, είναι μονόδρομος. Θα σε ήθελα όμως δίπλα μου. Αδελφή μου, συναγωνίστρια, φίλη, άνθρωπο. Δε ζητάω τίποτα παραπάνω από την αξιοπρεπή και αν θες περήφανη ύπαρξη μου. Σίγουρα μπορώ και μόνη μου.

Απέκτησα υπερδυνάμεις βλέπεις αυτούς τους μήνες, όπως το να αδιαφορώ για τα βλέμματα εκεί έξω ή να μη με αφορά  τι σκέφτεται ο άλλος για εμένα, ή, όταν φαίνονται οι τρύπες στα μαλλιά μου (bad hair days είπαμε και τεσσερισήμισι δεκαετίες τεστοστερόνης αφήνουν τα σημάδια τους), αντί να τις κρύβω, να τις βολτάρω περήφανα για να ξορκίσω τον πόνο που μου προκαλούν. Απέκτησα και γνώρισα ανθρώπους που με στηρίζουν. Έχω μια σχέση η οποία έχει όλες τις δυνατότητες να γίνει η πιο υπέροχη σχέση στο κόσμο.

Αλλά πάντα, πάντα, είναι καλύτερα να έχεις παρέα σε αυτά.

Και ακόμα καλύτερα γυναικεία παρέα και αλληλεγγύη.

Είμαι εδώ, με απλωμένο το χέρι και σε περιμένω να το πιάσεις.

Ναι με λένε Χριστίνα και μια φίλη, μια υπέροχη ύπαρξη, σε μια συνάντηση μας που ήμουν άβαφτη, αχτένιστη, αξύριστη, και χάλια ψυχολογικά, μου είπε κάποτε: «δε ξέρω τι λες εσύ, εμένα μου φαίνεσαι όμορφη».

*Τίτλος από το ομώνυμο βιβλίο του Κριστιάν Μπομπέν (1998, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)